Σάββατο 7 Μαΐου 2011

KATHΦΕΣ

Κατηφές

marigolds.jpg (16759 bytes)Οι κατηφέδες με τα ζωηρά χρώματα είναι εύκολο να καλλιεργηθούν και προσαρμόζονται πολύ γρήγορα σε έναν κήπο. Διαλέξτε τις νάνες γαλλικού τύπου ποικιλίες για να φυτέψετε σε ρηχά παρτέρια ή χρησιμοποιείστε τις ψηλότερες ποικιλίες για να τονίσετε σημεία του κήπου σας πού έχετε κάνει εδαφοκάλυψη με διάφορα είδη λουλουδιών. Επειδή το μέγεθος των φυτών και η συμπεριφορά τους διαφέρει ανάλογα με την ποικιλία, είναι σημαντικό να ελέγχετε τις φυτευτικές οδηγίες αν υπάρχουν για να διαπιστώσετε αν το ύψος των φυτών θα φτάσει 20-25 εκατοστά ή 60-70 εκατοστά. Οι κατηφέδες μπορούν να καλλιεργηθούν σε διάφορους τύπους χώματος. Το πλούσιο ηλιακό φως τους βοηθάει να ανθίσουν καλύτερα. Φυτέψτε τους κατηφέδες νωρίς την άνοιξη. Αν τους διατηρείτε καλά ποτισμένους και αφαιρείτε τα μαραμένα άνθη, τα φυτά σας θα συνεχίζουν να ανθίζουν μέχρι τα πρώτα φθινοπωρινά κρύα.

Φροντίδα

Οι περισσότεροι κατηφέδες μεγαλώνουν νωθρά και προτιμούν να διακόψουν την ανθοφορία τους για 1-2 εβδομάδες όταν μεταφυτεύονται. Η κατάλληλη λίπανση τους βοηθάει να αναπτυχθούν και να ανθίσουν γρηγορότερα. Λίγο πριν φυτέψετε κατηφέδες σε φεσκοσκαμμένο χώμα, ανακατέψτε το με τροφή για φυτά, που να περιέχει περισσότερο φωσφόρο (πχ 11-40-6). Ο επιπλέον φωσφόρος θα βοηθήσει τα φυτά να αναπτύξουν εκτεταμένο ριζικό σύστημα.

Οι κατηφέδες μερικές φορές κάνουν μια μικρή παύση της ανθοφορίας τους στη ζέστη του καλοκαιριού. Θα επανέλθουν δυνατότεροι το φθινόπωρο αν τους λιπαίνετε το μεσοκαλόκαιρο με το ίδιο λίπασμα που χρησιμοποιούσατε την άνοιξη. Σκορπίστε το λίπασμα πάνω στο έδαφος ανάμεσα στα φυτά και ποτίστε καλά. Μην χρησιμοποιήσετε πολύ αζωτούχο λίπασμα γιατί το πολύ άζωτο θα κάνει τους κατηφέδες μεγάλους, με πολλά φύλλα και με λίγα λουλούδια. Όταν καλλιεργείτε κατηφέδες σε γλάστρες, ζαρντινιέρες ή γενικά σε δοχεία, λιπαίνετέ τους μια φορά το μήνα ρίχνοντας ένα κουταλάκι του γλυκού λίπασμα στο χώμα γύρω από κάθε φυτό και ποτίζοντας καλά. Επίσης να αφαιρείτε τα παλιά και μαραμένα λουλούδια πριν αυτά σποριάσουν. Αυτό θα βοηθήσει τα φυτά να παραμείνουν φρέσκα και να συνεχίζουν να ανθίζουν.

Σάββατο 9 Απριλίου 2011

Ιπποφαές, ένας δυναμίτης υγείας

Ρώσοι και κινέζοι επιστήμονες το τοποθετούν στην πρώτη δεκάδα των πιο ισχυρών θεραπευτικών φυτών στον κόσμο. Υποστηρίζουν ότι περιέχει περισσότερη βιταμίνη C από τη φράουλα, το ακτινίδιο, το πορτοκάλι, την ντομάτα, το καρότο και τον κράταιγο. Επίσης, ότι η περιεκτικότητά του σε βιταμίνη Ε είναι υψηλότερη από εκείνη του σιταριού, του καλαμποκιού και της σόγιας και ότι οι φυτοστερόλες που περιέχει ξεπερνούν κατά πολύ εκείνες του ελαίου της σόγιας. Επιπλέον, έχει όλες τις βιταμίνες του συμπλέγματος Β και όλα τα απαραίτητα για τον οργανισμό μέταλλα και ιχνοστοιχεία. Και όχι μόνο αυτό. Προσφέρει στον οργανισμό ακόρεστα λιπαρά οξέα, όπως: ω-3, ω-6, ω-7 και ω-9. Έχει ισχυρή αντιοξειδωτική, αντιφλεγμονώδη, αντιμικροβιακή, αναλγητική και επουλωτική δράση. Για όλους αυτούς τους λόγους, χρησιμοποιείται ως συμπλήρωμα διατροφής, ως συστατικό φαρμακευτικών και καλλυντικών σκευασμάτων, αλλά και ως αυτούσιο φαρμακευτικό σκεύασμα για πλήθος παθήσεων, ενώ από τους καρπούς του παρασκευάζονται χυμοί και μαρμελάδες.


Αν και στη σύγχρονη Ελλάδα το ιπποφαές χρησιμοποιείται την τελευταία διετία, στην αρχαιότητα η χρήση του ήταν πολύ διαδεδομένη. Σχετικές αναφορές υπάρχουν σε κείμενα του Θεόφραστου, μαθητή του Αριστοτέλη, αλλά κυρίως του Διοσκουρίδη, του πατέρα της Φαρμακολογίας. Το όνομά του το οφείλει στα στρατεύματα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, που παρατήρησαν ότι τα άρρωστα και τραυματισμένα άλογα που έτρωγαν τα φύλλα και τους καρπούς του φυτού ανάρρωναν γρηγορότερα, αποκτούσαν περισσότερη δύναμη, ενώ το τρίχωμά τους δυνάμωνε και γινόταν πιο λαμπερό. Το ονόμασαν ιπποφαές, που στα νέα ελληνικά σημαίνει φωτεινό, λαμπερό άλογο (ίππος: άλογο, φάος: φως, λάμψη).



Πρόκειται για ένα από τα αρχαιότερα φυτά στη Γη. Η παρουσία του χρονολογείται πολύ πριν την εποχή των παγετώνων. Η επιστημονική του ονομασία είναι: Ιπποφαές το ραμνοειδές (Hippophae rhamnoides). Ευδοκιμεί ακόμα και στα πιο φτωχά χώματα και ανάλογα με το μικροκλίμα της κάθε περιοχής, το συναντάμε σε παράκτιες ζώνες, αλλά και σε ημιερημώδεις ή ορεινές περιοχές. Oι καρποί του μοιάζουν με ρώγες σταφυλιού, είναι πορτοκαλί και χυμώδεις και έχουν υπόξινη γεύση. Σύμφωνα με το «Διεθνές Κέντρο Έρευνας και Εκπαίδευσης για το Ιπποφαές», το φυτό ευδοκιμεί και καλλιεργείται στην Ευρώπη και στην Ασία. Το συναντάμε κυρίως στις εξής χώρες: Κίνα, Μογγολία, Ινδία, Νεπάλ, Πακιστάν, Ρωσία, Oυκρανία, Αγγλία, Γαλλία, Δανία, Oλλανδία, Γερμανία, Πολωνία, Φιλανδία, Σουηδία και Νορβηγία. Στη χώρα μας καλλιεργείται στη βόρεια Εύβοια, στην περιοχή Αχούρια.


Στην κλασική θιβετιανή φαρμακευτική βίβλο «Sibu Yidian», που έχει γραφτεί το 18ο αιώνα, τριάντα ολόκληρα κεφάλαια είναι αφιερωμένα στις θεραπευτικές ιδιότητες και χρήσεις του φυτού. Στην Ινδία αποτελεί βασική παράμετρο της Ayurveda, ενώ είναι αναπόσπαστο κομμάτι της κινεζικής φαρμακευτικής. Στη Μογγολία χρησιμοποιείται εδώ και αιώνες ως άριστο τονωτικό. O θρύλος λέει ότι ο Τζένγκις Χαν και ο στρατός του έπιναν χυμό από ιπποφαές, προκειμένου να αυξήσουν την αντοχή και να επιταχύνουν τη θεραπεία των πληγών τους. Στη Ρωσία χρησιμοποιείται εδώ και πολλά χρόνια ως συστατικό της διατροφής των αστροναυτών. Το 1929 έγινε η πρώτη βιοχημική ανάλυση των συστατικών του. Oι πρώτες κλινικές δοκιμές για τις θεραπευτικές χρήσεις του φυτού ξεκίνησαν στη Ρωσία τη δεκαετία του 1950. Τη δεκαετία του 1970 συμπεριλήφθηκε στον επίσημο κατάλογο των φαρμακευτικών ουσιών που χρησιμοποιούνται στη Ρωσία και την Κίνα και τα επόμενα χρόνια συμπεριλήφθηκε στους επίσημους φαρμακευτικούς καταλόγους των χωρών όπου καλλιεργείται. Μέχρι σήμερα έχουν γίνει πολλές μελέτες, κυρίως στη Ρωσία και την Ασία, που έχουν φέρει στο φως την πληθώρα των θρεπτικών συστατικών που περιέχει και την ευεργετική τους δράση στον ανθρώπινο οργανισμό.


Το πυκνό ριζικό σύστημα του ιπποφαούς και η αντοχή του σε άγονες και δύσκολες συνθήκες (κρύο, αλάτι, φτωχά εδάφη) είναι οι λόγοι που ο θάμνος αυτός φυτεύεται συστηματικά σε καμμένες περιοχές για να εμποδίσει τη διάβρωση των εδαφών, όπως π.χ. σε μεγάλες εκτάσεις της βόρειας Κίνας, όπου παράλληλα οι καρποί του συλλέγονται και αποφέρουν κάποιο εισόδημα στους ντόπιους πληθυσμούς.




Συμπεριλαμβάνεται στην κατηγορία των «υπερτροφών» (super foods), μερικές από τις οποίες είναι: η σπιρουλίνα, η αλόη, η γύρη, το τζίνσενγκ, το κερί του ζαχαροκάλαμου, η χλωρέλα, το αιθέριο έλαιο δενδρολίβανου. Σύμφωνα με ρώσους και κινέζους επιστήμονες, το ιπποφαές περιέχει 190 πολύτιμες ουσίες, οι περισσότερες από τις οποίες έχουν ισχυρή αντιοξειδωτική δράση. Oι περισσότερες και δραστικότερες (106) έχουν εντοπιστεί στο έλαιο που περιέχουν οι καρποί του. Σύμφωνα με τους μελετητές, το σημαντικότερο επιστημονικό εύρημα για το ιπποφαές δεν είναι μόνο ότι περιέχει πολύτιμες ουσίες για την υγεία του ανθρώπου, αλλά και το ότι τόσο οι συγκεντρώσεις τους όσο και ο συνδυασμός τους έχουν συνταιριαστεί από τη φύση με τέτοιον τρόπο, ώστε να προσφέρουν την καλύτερη δυνατή κάλυψη στον ανθρώπινο οργανισμό.


Το ιπποφαές περιέχει ένα μοναδικό συνδυασμό αντιοξειδωτικών συστατικών που δρουν προληπτικά κατά της γήρανσης, των καρδιαγγειακών νοσημάτων και του καρκίνου. Ειδικότερα, μεταξύ άλλων περιέχει:
Βιταμίνη C: Συνεισφέρει στην απορρόφηση του σιδήρου, βοηθά στο σχηματισμό κολλαγόνου στο δέρμα, στην επούλωση των πληγών, στην επανόρθωση των ιστών και ενισχύει την άμυνα του οργανισμού.
Βιταμίνη Ε: Επιβραδύνει τη γήρανση των κυττάρων, βοηθά στην οξυγόνωση των ιστών και ενισχύει το γεννητικό σύστημα. Επιταχύνει την επούλωση των πληγών και προστατεύει από την αρτηριοσκλήρυνση.
Βιταμίνη Α: Διατηρεί την υγεία των ματιών και του δέρματος.
Όλα τα μεταλλικά στοιχεία: Ασβέστιο, μαγνήσιο, σίδηρο, φώσφορο, χαλκό, κάλιο, σελήνιο και ψευδάργυρο. Είναι απαραίτητα για την πνευματική και σωματική υγεία. Όπως και οι βιταμίνες, δρουν ως καταλύτες σε πολλές βιολογικές αντιδράσεις και οι λειτουργίες τους είναι αλληλένδετες. Το σελήνιο και ο χαλκός έχουν πολύ ισχυρή αντιοξειδωτική δράση.
Καροτενοειδή: Αποτρέπουν σε μεγάλο βαθμό την οξείδωση των κυττάρων και την καταστροφή τους. Το ιπποφαές περιέχει β-καροτένιο, που είναι πρόδρομος της βιταμίνης Α, καθώς και λυκοπένιο (αντικαρκινική δράση), α-καροτίνη, ζεαξανθίνη (πρόληψη κατά της γεροντικής ωχράς κηλίδας) και λουτεΐνη. Πολλές φορές το ιπποφαές, ανάλογα με την περιοχή στην οποία καλλιεργείται, περιέχει καροτενοειδή σε μεγαλύτερες ποσότητες από κάθε άλλο φυτό.
Πολυακόρεστα λιπαρά οξέα: Συγκεκριμένα: ω-3 (λινολενικό οξύ), ω-6 (λινελαϊκό οξύ), ω-7 (παλμιτελαϊκό οξύ), ω-9 (ελαϊκό οξύ). Το ιπποφαές θεωρείται από ρώσους και κινέζους επιστήμονες η πλουσιότερη πηγή φυτικών λιπαρών οξέων, που είναι απαραίτητα στον οργανισμό για την καλή λειτουργία του εγκεφάλου, του νευρικού, του ανοσοποιητικού και του αναπαραγωγικού συστήματος, ενώ προστατεύουν από καρδιαγγειακές παθήσεις, περιορίζουν τα επίπεδα της κακής χοληστερίνης στο αίμα και έχουν και ισχυρή αντιφλεγμονώδη και αντιοξειδωτική δράση. Το ω-7 λιπαρό οξύ είναι κυρίως ζωικής προέλευσης. Έχει εντοπιστεί μόνο στο έλαιο του φυτού μακαντέμια, αλλά σε συγκεντρώσεις 2 φορές χαμηλότερες από αυτές που έχουν βρεθεί στο ιπποφαές. Το ω-7 έχει αντιική, αντιβακτηριδιακή, επουλωτική και αντιγηραντική δράση.



...βιταμινών του συμπλέγματος Β: Βοηθούν στην καλή λειτουργία
του νευρικού και μυϊκού συστήματος, αλλά και της καρδιάς. Συμμετέχουν στη σύνθεση των ενζύμων και στο μεταβολισμό των λιπών, των πρωτεϊνών και των υδατανθράκων. Βοηθούν στην ανάπτυξη και στην αναπαραγωγή, φροντίζουν για την υγεία των μαλλιών, των νυχιών και του δέρματος.
...βιταμίνης D: Βοηθά στο μεταβολισμό του ασβεστίου, του φωσφόρου και του μαγνησίου στον οργανισμό και την ενσωμάτωσή τους στα οστά, συμβάλλοντας στην υγεία τους.
...βιταμίνης Κ: Παίζει καθοριστικό ρόλο στην πηκτικότητα του αίματος
και βοηθά στο σχηματισμό των οστών και στην ανασύστασή τους.
...β-σιτοστερόλης: Ανήκει σε μια ομάδα στερολών που υπάρχουν μόνο στα φυτά. Έχει αποδειχθεί ότι μόνη της ή σε συνδυασμό με άλλες φυτικές στερόλες μειώνει τα επίπεδα κακής χοληστερίνης στο αίμα. Επίσης, δρα προστατευτικά από την υπερπλασία του προστάτη, ενώ υπάρχουν ενδείξεις ότι προστατεύει από τον καρκίνο.
...φλαβονοειδών: Πρόκειται για ουσίες που συναντάμε μόνο στα φυτά και έχουν παρόμοιες αντιοξειδωτικές ιδιότητες με αυτές των βιταμινών C, Ε και Α.



1. Τόνωση, ευεξία και ενέργεια, γρήγορη ανάρρωση και επούλωση των πληγών.
2. Ενίσχυση του ανοσοποιητικού, προστασία από τον καρκίνο.
3. Προστασία και ενίσχυση του νευρικού συστήματος, μείωση του άγχους.
4. Ρύθμιση του μεταβολισμού.
5. Αντιμετώπιση της υπερπλασίας του προστάτη, παθήσεων στο συκώτι, καθώς και γαστρεντερικών προβλημάτων, όπως η ελκώδης κολίτιδα, η οισοφαγίτιδα, η νόσος του Crohn.
6. Προστασία από καρδιαγγειακά προβλήματα, μείωση της κακής χοληστερίνης και του σακχάρου στο αίμα, προστασία των αγγείων, ενίσχυση της κυκλοφορίας του αίματος.
7. Ανακούφιση από τα συμπτώματα της εμμηνόπαυσης, τους πόνους της περιόδου και προστασία του αναπαραγωγικού συστήματος. 8. Επανόρθωση ιστών και κυττάρων μετά από μεγάλη έκθεση σε ακτινοβολία.
9. Προληπτική δράση εναντίον οφθαλμικών παθήσεων, όπως ο καταρράκτης και η εκφύλιση της ωχράς κηλίδας.
1O. Αποτοξίνωση του οργανισμού, οξυγόνωση και ανανέωση των κυττάρων, αντιμετώπιση πρόωρης γήρανσης.
11. Αντιμετώπιση δερματικών προβλημάτων, όπως ακμή, δυσχρωμίες, έκζεμα, έγκαυμα, ψωρίαση, έκζεμα.


● Αποξηραμένο φυτό σε καταστήματα που πουλάνε βότανα, για να φτιάξετε αφέψημα ή έγχυμα.
● Το έλαιο του φυτού, που προκύπτει από την έκθλιψη των καρπών του. Περιέχει τα θρεπτικά συστατικά στην πιο ισχυρή τους μορφή. Χρησιμοποιείται κυρίως για την αντιμετώπιση δερματικών προβλημάτων (εξωτερική επάλειψη) και για την τόνωση του κυκλοφορικού (πίνοντάς το διαλυμένο σε νερό ή χυμό).
● Συμπυκνωμένο χυμό, που προκύπτει από την πολτοποίηση των καρπών και των φύλλων του φυτού και έχει πιο ήπια δράση από το έλαιο. Είναι κατάλληλο για την τόνωση και ενδυνάμωση του οργανισμού.
Κάψουλες: Πρόκειται για το ξηρό εκχύλισμα των φύλλων και των καρπών του φυτού. Είναι πιο εύκολο στη χρήση και έχει ικανοποιητικά αποτελέσματα. Επίσης, κυκλοφορούν κάψουλες που περιέχουν έλαιο ιπποφαούς.
Αναζητήστε τα σε καταστήματα ειδών υγιεινής διατροφής, μεγάλα φαρμακεία ή φαρμακεία που πουλούν φυτικά φαρμακευτικά και καλλυντικά σκευάσματα.


Αν αντιμετωπίζετε κάποιο πρόβλημα υγείας, θα πρέπει να συμβουλευτείτε πρώτα έναν ειδικό, ώστε να σας υποδείξει την κατάλληλη δοσολογία για την περίπτωσή σας. Διαφορετικά, αν απλώς θέλετε να τονώσετε τον οργανισμό σας, μπορείτε να πίνετε αφέψημα ή έγχυμα 2-3 φορές την ημέρα ή να παίρνετε 1 κάψουλα την ημέρα. Εναλλακτικά, μπορείτε να πίνετε 2 κουταλάκια σιρόπι διαλυμένα σε ένα ποτήρι χυμό ή νερό 3 φορές την ημέρα. Το έλαιο χρησιμοποιήστε το μόνο αφού συμβουλευτείτε ειδικό. Επίσης, φροντίζετε κατά καιρούς να χρησιμοποιείτε το ιπποφαές, όπως και όλα τα φαρμακευτικά βότανα, σε όλες τις μορφές που κυκλοφορούν στην αγορά, ώστε ο οργανισμός σας να επωφελείται στο μέγιστο από τα θρεπτικά συστατικά που περιέχουν.




Αφέψημα: Βάζετε σε 1 μπρίκι 1 κούπα νερό και προσθέτετε 4-5 καρπούς ιπποφαoύς. Βράζετε το αφέψημα για 3-5 λεπτά, το αφήνετε να κρυώσει και το πίνετε.
Έγχυμα: Βράζετε σε ένα μπρίκι 1 κούπα νερό, κατεβάζετε το μπρίκι από τη φωτιά και προσθέτετε 4-5 φυλλαράκια αποξηραμένα φύλλα. Τα αφήνετε 5-7 λεπτά, σουρώνετε και πίνετε.

Τρίτη 29 Μαρτίου 2011

Πρίμουλα-Primerose

Πρίμουλα-Primerose

Τα φυτά του γένους της πρίμουλας είναι γνωστά σαν Primrose (πρώτο ρόδο). Οι πρίμουλες είναι κυρίως σκληρά ποώδη πολυετή φυτά και είναι ενδημικά στην Ευρώπη και την Ηπειρωτική Ασία, την Ιάβα και την Βόρειο Αμερική. Το γένος της πρίμουλας είναι μεγάλο και εξαπλώνεται σε 425 είδη που απαντώνται σε υγρές και κρύες περιοχές του Βορείου Ημισφαιρίου με τον μεγαλύτερο αριθμό αυτών των ειδών να βρίσκεται συγκεντρωμένος στα Ιμαλάια και στην Κίνα. Περισσότερα από 334 είδη φυτρώνουν σ' αυτές τις περιοχές. Η Ευρώπη έχει 33 είδη και η Βόρεια Αμερική 20. Λίγα είδη έχουν βρεθεί και στο Νότιο Ημισφαίριο.

Μερικές ποικιλίες πρίμουλας, όπως η P. vulgaris, (η αγγλική Primrose), βγάζουν τα λουλούδια τους μονά επάνω σε στελέχη που υψώνονται κατευθείαν από τη βάση του φυτού. Άλλες ποικιλίες, όπως η P. denticulata, η P. obconica και η P. elatior, παράγουν τα συμπλέγματα των λουλουδιών τους σε ένα κεφάλι ή ομπρέλα στην κορυφή του ανθικού στελέχους. Σε άλλη κατηγορία, τα λουλούδια φυτρώνουν παραταγμένα σε ανθικούς κύκλους, τοποθετημένα κατά μήκος του ανθικού στελέχους. Μερικές πρίμουλες είναι κατάλληλες για βραχόκηπους, άλλες για κήπους με λιμνούλες, άλλες για δασόκηπους και άλλες για παρτέρια, θερμοκήπια και μικρούς κήπους.

Οι πραγματικές καταβολές της πρίμουλας σαν καλλιεργούμενο είδος είναι χαμένες στην ομίχλη του χρόνου. Από την εποχή της Ελισάβετ διάφορες διασταυρώσεις της κοινής πρίμουλας (P. vulgaris), και της πολυανθούς πρίμουλας (P. veris), σχημάτιζαν ήδη εντυπωσιακές συνθέσεις στους αγγλικούς κήπους. Οι πρώτες διπλές πρίμουλες ήταν κίτρινες ή άσπρες και οι χρωματιστές πρίμουλες φαίνεται πως ήταν άγνωστες μέχρι το 1638, όταν η P. vulgaris υποείδος sibthorpii, ενδημικό του Καυκάσου της Ελλάδας και του βόρειου Ιράκ ανακαλύφθηκε. Από το 1648 οι βοτανικοί κήποι της Οξφόρδης παρουσίαζαν πορφυρές, μπλε, άσπρες και διπλές άσπρες ποικιλίες.

Η πρίμουλα, ένα από τα πρώτα λουλούδια που προαναγγέλλουν τον ερχομό της άνοιξης και το τέλος του χειμώνα, δεν σταματά ποτέ να μας προκαλεί ευχαρίστηση. Τα λουλούδια της τρώγονται σε σαλάτες και χρησιμοποιούνται στην παρασκευή μαρμελάδας και ποτών, και τα φύλλα της χρησιμοποιούνται σαν λαχανικά. Η πρίμουλα χρησιμοποιήθηκε στην λαϊκή ιατρική σαν σημαντικό φάρμακο στις μυϊκές ρευματοπάθειες, παράλυση και αρθρίτιδα.

Στη γλώσσα των λουλουδιών η πρίμουλα συμβολίζει δύο πράγματα. Την νεότητα και την πρώτη αγάπη αλλά επίσης την αναπαράσταση ενός πρόωρου θανάτου. Πρίμουλες διασκορπίζονταν πάνω σε τάφους (όπως αναφέρει ο Σαίξπηρ στην "Χειμωνιάτικη Ιστορία"). Σύμφωνα με κάποιούς μύθους, η πρίμουλα ήταν μέσο προστασίας ενάντια στις μάγισσες και προφύλασσε τα βοοειδή από ασθένειες. Τρώγοντας μια πρίμουλα, έλεγε ο μύθος, μπορούσες να δεις νεράιδες και αν έβρισκες μια πρίμουλα με πέταλα έφερνε τύχη.

ΠΑΝΣΕΣ



Είναι το πιο πρώιµο στην άνθηση ετήσιο φυτό, µαζί µε το άλυσσο και την καλεντούλα, όταν οι θερµοκρασίες δεν είναι πια πολύ χαµηλές. Εάν το σπείρετε τώρα, θα περιµένετε 3 µήνες περίπου για την ανθοφορία του. Μπορείτε όµως να προµηθευτείτε πανσεδάκια έτοιµα από την αγορά, σχεδόν όλο το χρόνο πια. Η ποικιλία των χρωµάτων του και η µεγάλη διάρκεια της ανθοφορίας του το κάνει ιδιαίτερα αγαπητό στους κήπους. Είναι κοντό φυτό, ύψους 15-20 εκ., γι’ αυτό προτιµάται ιδιαίτερα για τον κήπο, στις µπροστινές σειρές των παρτεριών. Με ποικιλία χρωµάτων ή µε µονοχρωµία, µπορεί να στολίσει γλάστρες σε εισόδους ή µπαλκόνια και µεγάλα παρτέρια µέσα στον κήπο. Τα χρώµατά του ποικίλλουν µεταξύ του µπλε, του ιώδους ή του κόκκινου, του κίτρινου, λευκού και κρεµ ή του πορτοκαλί και κεραµιδί. Ανάλογα µε τα χρώµατα µπορείτε να κάνετε καταπληκτικούς συνδυασµούς στον κήπο ή στη βεράντα σας. Αν και κοντό, διαρκεί αρκετά στα βάζα, εφόσον αυτά είναι ρηχά.

Το γενος Viola περιλαμβανει πολυαριθμες ποικιλιες και ολες τους εξαρτωνται απο το ειδος Viola tricolor. Ειναι η μικρη λευκη, κιτρινη και γαλαζια-μωβ βιολα των αγρων που καταγεται απο την Ευρωπη.
Στη βοτανικη ο Πανσες ειναι γνωστος ως Βιόλα η τρίχρωμος - var. "κηπαια", & var. "μεγανθής". Πολλοι βοτανολογοι υποστηριζουν πως εχουν δημιουργηθη υβριδια του Πανσε απο τη Viola altaica της Μικρας Ασιας, του Καυκασου και της Δυτικης Σιβηριας και τη Viola lutea της Βορειου Ευρωπης.
Ειναι φυτο ετησιο η διετες - σε εξαιρετικα σπανιες περιπτωσεις πολυετες - με υψος απο 5-30 εκατοστα και χλοαζουσα εμφανιση. Εχει φυλλα ωοειδη-λογχοειδη, οδοντωτα, που φερουν καθενα δυο παραφυλλα πτεροσχιδη-παλαμοσχιδη. Τα ανθη ειναι αοσμα, με ακανονιστο σχημα και με οπισθιο πληκτρο, εχουν πεντε στρογγυλωπα πεταλα, βελουδενια μονοχρωμα η με διαφορες αποχρωσεις η ποικιλοχρωμα και με λαιμο της στεφανης γενικα κιτρινο. Το χρωμα τους ειναι εξαιρετικα ποικιλο και κυμαινεται απο το λευκο ως το κιτρινο, και απο το κοκκινο της σκουριας ως το ροζ-λιλά.


Οι Πανσεδες χρησιμευουν για μπορντουρες, βραγιες, παρτερια και για καλλιεργεια σε γλαστρες μαζι με αλλα ανοιξιατικα βολβωδη φυτα. Απαιτουν ηλιολουστες θεσεις και ελαφρα υγρο εδαφος.
Πολλαπλασιαζονται με σπορο κατα τα τελη του καλοκαιριου η και αργοτερα σε κασονια με ελαφρο χωμα και η οριστικη μεταφυτευση πραγματοποιειται το φθινοπωρο, και αναλογα με το κλιμα της περιοχης νωρις την ανοιξη σε αποσταση 15-30 εκατοστα. Τα πολυετη ειδη πολλαπλασιαζονται συνηθως και με διαιρεση του θυσανου της βασης τους.
Παρα το γεγονος οτι παρουσιαζουν μεγαλη ανθεκτικοτητα στις διαφορες ασθενειες, συχνα προσβαλονται απο ωιδιο των φυλλων που οφειλεται στο μυκητα Ramularia, και μπορει να καταπολεμηθει ευκολα με διαφορα διασυστηματικα ωιδιοκτονα που πωλουνται στο εμποριο.

Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου 2011

Η ιστορία του ”αγαπημένου” Άγιου Βαλεντίνου


Η ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου είναι ιδιαίτερη, αφού είθισται να γιορτάζουν αποκλειστικά τα ζευγάρια. Πίσω, όμως, από τα ρομαντικά λόγια αγάπης και τις ευχετήριες κάρτες κρύβεται μία ”πονεμένη” ιστορία.

Σύμφωνα με τους μύθους, η 14η Φεβρουαρίου για τους αρχαίους Ρωμαίους ήταν μέρα Παγανιστικής γιορτής προς τιμήν της Juno, της βασίλισσας των Θεών της Ρώμης, γνωστή και σαν Θεά των γυναικών και του γάμου. Την επομένη ξεκινούσε η γιορτή Lupercalia κατά την οποία τα, τότε περιορισμένα, κορίτσια και αγόρια έρχονταν σε επαφή και ακολουθούσαν μία σειρά από έθιμα που συχνά τους οδηγούσαν στο να ερωτευτούν.

Τα πράγματα άρχιζαν να αλλάζουν κατά τον 3ο αιώνα π.Χ., όταν ο σκληρός αυτοκράτορας Κλαύδιος Β’ ανακάλυψε πως αυτά τα έθιμα μάλλον έβλαπταν τους στρατιώτες του που, προσκολλημένοι στις αγαπημένες τους, έδειχναν απρόθυμοι να φεύγουν για πολέμους. Δεν προβληματίστηκε όμως πολύ και με ένα διάταγμα απαγόρευσε όλους τους αρραβώνες και τους γάμους στη Ρώμη.

Η απόφαση αυτή βρήκε αντίθετο το νεαρό ιερέα Βαλεντίνο ο οποίος, αψηφώντας την, συνέχισε να παντρεύει ζευγάρια κρυφά. Ο Κλαύδιος όμως δεν άργησε να το μάθει και τιμώρησε τον Βαλεντίνο με φυλάκιση και αποκεφαλισμό. Λέγεται μάλιστα πως την ημέρα που θα πέθαινε, η οποία ενδεχομένως να ήταν η 14η Φεβρουαρίου, άφησε ένα ευχαριστήριο γράμμα στην κόρη του φύλακα των φυλακών, που του κρατούσε συχνά συντροφιά, υπογράφοντας ”Με αγάπη, ο Βαλεντίνος σου”- η φράση που έμελλε να γραφτεί εκατομμύρια φορές στους επόμενους αιώνες.

Η χριστιανική καθολική εκκλησία τίμησε τη μνήμη του Βαλεντίνου και τον αναγνώρισε σαν οσιομάρτυρα, αφιερώνοντάς του τη 14η Φεβρουαρίου. Στο Μεσαίωνα, μάλιστα, ο Βαλεντίνος ήταν ένας από τους πιο δημοφιλείς αγίους σε Αγγλία και Γαλλία. Πιο συγκεκριμένα, στη Μεγάλη Βρετανία η ημέρα του Αγ. Βαλεντίνου ξεκίνησε να είναι δημοφιλής γύρω στο 17ο αιώνα, ενώ μέχρι τα μέσα του 18ου αι. ήταν συχνό φαινόμενο, ανάμεσα στους εραστές κάθε κοινωνικής τάξης, να ανταλλάζονται λόγια και σημειώματα αγάπης.

Προς τα τέλη του αιώνα η τεχνολογία έκανε το θαύμα της και τα σημειώματα αντικαταστάθηκαν από έντυπες κάρτες. Σε μία εποχή που ήταν δύσκολο να εκφράσει κανείς τα συναισθήματά του με λόγια, οι κάρτες έδωσαν τη λύση. Μία λύση που προτιμάται ακόμα και σήμερα, αφού, σύμφωνα με την Παγκόσμια Ένωση Ευχετήριων Καρτών, η ημέρα του Αγ. Βαλεντίνου είναι η δεύτερη μεγαλύτερη, μετά τα Χριστούγεννα, στις αποστολές καρτών, με τη συντριπτική πλειοψηφία των αποστολέων να είναι γυναίκες (85%).

Αν και η αλήθεια, πίσω από την ιστορία του Αγ. Βαλεντίνου, περιπλέκεται με το μύθο, η παράδοση τον εκθειάζει σαν μία συμπαθή, ηρωική και προπαντός ρομαντική μορφή και αποτελεί το σήμα κατατεθέν για τους απανταχού ερωτευμένους.

Έλενα Μπούλια

Τετάρτη 19 Ιανουαρίου 2011

Στερλίτσια – Το πουλί του παραδείσου



Η στερλίτσια (ή πουλί του παραδείσου), είναι ένα ιδιαίτερα χαρακτηριστικό φυτό που προέρχεται από τη Νότια Αφρική (γνωστό στην Αφρική και σαν λουλούδι του γερανού). Αποτελεί ένα πολυετές φυτό (όπως η μπανανιά), με βραδεία ανάπτυξη το οποίο φυτεμένο σε γλάστρα μπορεί να φτάσει και το 1.5 μέτρο ύψος.

Είναι αφιερωμένο στη βασίλισσα Καρλότα του οίκου Μέκλένμπούρκ - Στέρλιτζ από όπου και πήρε το όνομα του. Η άλλη κοινή ονομασία του (πουλί του παραδείσου) βγήκε από την ομοιότητα του με το πουλί του παραδείσου όπως φαίνεται παρακάτω:



Εξαιτίας της προέλευσης του, χρειάζεται πολύ έντονο φωτισμό, με άμεση έκθεση στον ήλιο τον χειμώνα και αναπτύσσεται σε θερμό περιβάλλον. Η περίοδος ανθοφορίας του εμφανίζεται συνήθως στην αρχή του Καλοκαιριού και διαρκεί ως το τέλος του Φθινοπώρου.